Formularz kontaktowy

Liczba odwiedzin:

800508

Patronat honorowy:

Bogdan Zdrojewski
Minister Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
PROJEKT FINANSOWANY
ZE ŚRODKÓW MINISTRA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

ICOMOS
Międzynarodowa Rada
Ochrony Zabytków
PATRONAT POLSKIEGO
KOMITETU NARODOWEGO
Życie w klasztorze

Ci, którzy zapukali do drzwi klasztoru z prośbą o przyjęcie, nie mogą być od razu przyjęci, ale (jak pisze w swej Regule św. Benedykt) trzeba próbować ich ducha, czy szczerze pragną poświęcić się służbie Bożej, czy wytrwają w swoim postanowieniu i cierpliwie zniosą wszystkie próby, jakie niesie życie wspólnotowe w ramach klasztornych murów. Obecnie w klasztorach (i nie tylko) stosuje się wstępny okres (tzw. postulat), podczas którego kandydaci nie noszą jeszcze stroju zakonnego, ale przez pewien okres czasu weryfikują swoją decyzję wstąpienia do klasztoru. Także cała wspólnota klasztorna przygląda się kandydatom i potem w głosowaniu decyduje, czy kandydat jest zdolny (czy nie) do takiej formy życia.

Po postulacie następuje nowicjat. Wtedy to kandydat (w obecności całej wspólnoty klasztornej) prosi opata o "miłosierdzie Boże i Zakonu", czyli o przyjęcie do nowicjatu. Jeśli dobrze przeszedł głosowanie, otrzymuje (w czasie tzw. obłóczyn) biały habit i zostaje mu nadane nowe imię. Św. Benedykt mówi, że nowicjuszowi należy trzy razy przeczytać całą Regułę, aby wiedział, na co się decyduje składając później śluby zakonne. Nowicjusz ma poznać, czego od niego wymaga życie klasztorne, ma ćwiczyć się w tym i w ten sposób ma przygotować się do złożenia ślubów (profesji).

Po odbyciu nowicjatu, który trwa 1 rok (może być ze słusznych przyczyn przedłużony), i pomyślnym głosowaniu nowicjusz składa swoje pierwsze śluby zakonne na określony okres (np. na 1 rok czy 3 lata). Przyjęcie do nowicjatu i złożenie profesji czasowej też odbywa się w kapitularzu. Każdy profes przygotowuje kartę z tekstem ślubów, który odczytuje wobec wszystkich, własnoręcznie podpisuje i oddaje opatowi. Składający śluby po raz pierwszy otrzymują wtedy czarny szkaplerz i czarny pas. Profesi przygotowujący się do kapłaństwa w ciągu roku głównie oddają się studiom, a mnisi na braci przygotowują się do różnych funkcji w klasztorze, w zależności od wykształcenia i wyuczonego zawodu.

Śluby ponawia się aż do złożenia profesji wieczystej, obowiązującej do końca życia. Cystersi w formule profesji ślubują stałość (nie tylko przebywania w klasztorze, który wybrali, ale także "stałość umysłu, woli i serca" w podjętym życiu monastycznym), przemianę obyczajów (stałe "nawracanie się", ale przede wszystkim dostosowanie swoich obyczajów do monastycznego sposobu życia) i posłuszeństwo (posłuszeństwo Bogu w decyzjach przełożonych; pierwsze słowa Reguły św. Benedykta to: Słuchaj, synu, nauk mistrza, i nakłoń ku nim ucho swego serca). Po odczytaniu aktu profesji (w języku łacińskim), podpisaniu go i ukazaniu ojcu opatowi oraz zebranym profes prosi współbraci o modlitwę: wzywa się wstawiennictwa świętych, by wytrwał on w podjętych przyrzeczeniach; najważniejszą modlitwę odmawia opat. Potem nowy profes zostaje ubrany w kukullę - uroczysty strój używany przez mnichów podczas wspólnej modlitwy.

Celem życia mniszego nie jest bierne trwanie w klasztorze, ale życie według podjętych ślubów i zobowiązań, ciągłe doskonalenie się w miłości Boga i w cnotach. Św. Benedykt w Regule pisze o 12 stopniach pokory, po których zakonnik winien się wspinać, a św. Bernard uzupełnia i rozwija to w traktacie O stopniach pokory i pychy. Trzeba więc być wytrwałym "alpinistą", żeby zdobyć ten najwyższy szczyt...

Klauzura to miejsce modlitwy, pracy, w ogóle życia mnichów (lub mniszek); to miejsce, do którego niewielu ludzi ma dostęp. Przez swą niedostępność życie klasztorne za klauzurą budzi ciekawość wielu. Owszem, niektórzy mają okazję zobaczyć mnichów modlących się w kościele czy pracujących w ogrodzie. Ale jak ułożone jest życie w klasztorze? Czym zajmują się cystersi?

Główne punkty porządku dnia mniszego wyznacza służba Bogu i praca. Począwszy od Mszy św., przez modlitwę brewiarzową (rano, w południe, po południu, wieczorem), półgodzinne rozmyślanie, czytanie duchowne (tzw. lectio divina), osobistą adorację Najświętszego Sakramentu i własne modlitwy zakonnik ma swój umysł i uczucia podnosić do rzeczy Bożych - rozważać słowo Boże i na nie odpowiadać. Przez codzienne uczestnictwo we Mszy św. życie łaski w mnichu otrzymuje ustawiczny pokarm. Na modlitwie i rozważaniu słowa Bożego zakonnik znajduje źródło natchnienia dla wszystkich czynności, możność lepszego kierowania swym życiem i tego życia poprawy. Do życia modlitwy należy także odprawianie dni skupienia duchowego i rekolekcji.

Szczególną cześć cystersi okazują Dziewicy Maryi, która jest wzorem życia monastycznego i jego zabezpieczeniem - cześć tę wyrażamy również przez modlitwę różańcową. Mnisi bardziej niż inni wierni winni oddawać się dziełom pokuty i umartwienia, naśladując Chrystusa dźwigającego za nas krzyż przez zachowywanie klauzury, milczenia, wstrzemięźliwości, postu.

Mszą św. konwentualną i modlitwą poranną (Jutrznia) zakonnik rozpoczyna dzień, a kończy go odmawiając Kompletę (po której zawsze śpiewa się antyfonę maryjną Salve Regina - Witaj, Królowo...). Modlitwy w klasztorach cysterskich w Polsce odmawiane są zarówno w języku polskim jak i po łacinie. Cystersi kultywują również śpiew gregoriański.

Św. Benedykt mówi, że Bóg ma być uwielbiony we wszystkim, co mnich czyni, a więc także w pracy. A funkcji i zadań w klasztorze jest wiele. Ważny i odpowiedzialny jest urząd opata - najwyższego przełożonego danego klasztoru (opactwa). To od niego zależy wiele decyzji dotyczących klasztoru i wspólnoty. Sprawy klasztoru omawiane są na tzw. kapitułach. Opat dba nie tylko o sprawy materialne, ale (przede wszystkim) duchowe. Pomocnikami opata są przeor, podprzeor i każdy poszczególny mnich spełniający wyznaczoną funkcję i zadanie.

Mnisi dbają o klasztor nie tylko jako o budynek mieszkalny, ale o zabytek, miejsce żywej historii Polski, ale i miejsce sakralne - tak potoczyły się losy cystersów m.in. w Polsce, że prowadząc życie kontemplacyjne łączą je z prowadzeniem parafii i sanktuariów: sprawowanie liturgii, udzielanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, konferencji, rekolekcji, prowadzenie grup parafialnych, praca w szpitalu itd. Główną troską cystersów jest należyte przygotowanie i godne sprawowanie liturgii oraz modlitwy wspólnej.

Jak wszyscy ludzie, mnisi również podlegają powszechnemu prawu pracy. Przez pracę przyczyniamy się do stawania się świata coraz doskonalszym i do spełnienia się zamiarów Bożych w tym świecie. A w ten sposób urzeczywistniamy też nasze powołanie. Praca jest również służbą braterską we wspólnocie klasztornej i ludziom żyjącym w świecie. Główne dzieła wykonywane w różnych kongregacjach i klasztorach to: wychowanie młodzieży, duszpasterstwo, praca ręczna, praca w służbie nauki i w dziedzinie kultury, gościnność.

Jak dawniej mnisi naszych klasztorów podejmują się pracy na roli - niestety w obecnych uwarunkowaniach w Polsce nie jest to możliwe na taką skalę, jak to miało miejsce wiele wieków temu - mimo to cystersi nie rezygnują z pracy ręcznej w różnych jej wymiarach (w ogrodzie, w kuchni, w warsztatach rzemieślniczych czy także w utrzymaniu porządku i czystości pomieszczeń klasztornych). Cystersi podejmują też pracę w szkołach czy na uczelniach wyższych.

Chrystus każdego powołuje według jego zdolności do różnych zadań na tym świecie. A cystersi oczekują na tych, którzy odczytując swoje powołanie do życia zakonnego zechcą je realizować w naszych wspólnotach.


br. Krzysztof z Mogiły

↑ W górę

Liczba wyświetleń: 128014
Data dodania: 2008-06-03 09:52:28
Dodany przez:
Ostatnia aktualizacja: 2008-06-04 13:55:47